Pedagog specjalny

KĄCIK PEDAGOGA SPECJALNEGO

 

Pedagog specjalny – Ewelina Dąbrowska

Godziny pracy:

Poniedziałek	Wtorek	Środa	Czwartek	Piątek
7.30 – 8.30 12.30 – 13.30	7.30 – 8.30 12.30 – 13.00	7.30 – 8.30 12.30 – 14.00	7.30 – 8.30 12.30 – 13.30	7.30 – 8.30 12.30 – 13.30

 

 „ Mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi ”  Janusz Korczak

 

 

 Certyfikaty rok szkolny 2023/2024                                                                                                                                                                                           

 

 

 

Certyfikaty rok szkolny 2024/2025

 

 

   Zadania pedagoga specjalnego:

 

• Prowadzenie obserwacji pedagogicznej w grupach.
• Udzielanie wskazówek do pracy nauczycielom, rodzicom dzieci.
• Prowadzenie badań przesiewowych z dziećmi w wieku przedszkolnym.
• Dostosowanie wraz z zespołem nauczycieli i specjalistów metod i form pracy w taki sposób, aby umożliwić jak najpełniejszy rozwój dzieci z niepełnosprawnościami.
• Współpraca z rodzicami.
• Współpraca z poradnią psychologiczno – pedagogiczną.
• Współpraca z poradniami specjalistycznymi.
• Opracowywanie Wielospecjalistycznej Oceny Poziomu Funkcjonowania oraz Indywidualnego Programu Edukacyjno –Terapeutycznego.
• Udział w spotkaniach zespołów nauczycieli i specjalistów.
• Prowadzenie indywidualnych zajęć specjalistycznych z dziećmi posiadającymi orzeczenie, opinię lub objętych pomocą psychologiczno – pedagogiczną na wniosek wychowawcy.

 

Zajęcia terapeutyczne różnią się w zależności od rodzaju niepełnosprawności i potrzeb dziecka. Zawsze związane są ze stymulacją ogólnorozwojową, stymulacją rozwoju poznawczego, mowy, myślenia, percepcji wzrokowej, słuchowej, koordynacji wzrokowo- słuchowo – ruchowej, rozwijaniem sprawności manualnej, grafomotoryki. Mogą być poświęcone także na wspomaganie rozwoju emocjonalnego- wzmacnianie samooceny, naukę wygrywania i przegrywania, rozpoznawania i nazywania emocji. Zajęcia mogą mieć charakter rewalidacyjny oraz korekcyjno- kompensacyjny. Celem jest optymalne wspomaganie rozwoju dziecka. W pracy terapeutycznej specjalista zawsze bazuje na mocnych stronach dziecka. W naszym przedszkolu pedagog specjalny prowadzi zajęcia rewalidacyjne, korekcyjno – kompensacyjne i kształtujące kompetencje emocjonalno – społeczne.

Poniżej przedstawiam wybrane propozycje zabaw i ćwiczeń rozwijających sprawność manualną, grafomotorykę, percepcję wzrokową, percepcję słuchową, mowę i myślenie oraz stymulujących rozwój poznawczy, społeczny i emocjonalny dzieci.

 

1. Ćwiczenie sprawności manualnej, grafomotoryki:

• gniecenie gąbki, piłeczki
• wyczuwanie różnych powierzchni, dotykanie, odgadywanie, co jest w woreczku
• ugniatanie papierowych kul
• zabawy konstrukcyjne np. budowanie z klocków
• przewlekanie sznurka przez otwory
• wkładanie guzików do skarbonki;
• zapinanie guzików
• malowanie całą dłonią dużych powierzchni
• lepienie z mas plastycznych z dodatkiem kaszy, ryżu itp.
• zabawy klamerkami – przenoszenie drobnych elementów
• dorysowywanie brakujących elementów (np. z: J. Baran, „Terapia zabawą”)
• rysowanie pod dyktando
• wycinanie: dowolne, po linii, cięcie pasków
• wyrywanki i naklejanki

 

1. Ćwiczenia rozwijające i usprawniające percepcję i pamięć wzrokową oraz koordynację wzrokowo- ruchową:

• wyszukiwanie przedmiotów w najbliższym otoczeniu
• wskazywanie i rozpoznawanie figur geometrycznych (np. gra „Figuraki”)
• naśladowanie czynności wykonywanych przez drugą osobę „zabawa w lustro”
• dobieranie par jednakowych przedmiotów, obrazków (układanki typu „Memory”)
• wyszukiwanie par obrazków, które do siebie pasują lub tworzą całość (np. pies buda, korona- pień drzewa)
• „czego brakuje?”- zapamiętywanie układu obrazków
• układanie puzzli
• zabawy konstrukcyjne wg podanego wzoru (np. budowanie wieży z klocków wg wzoru)
• porównywanie dwóch podobnych zabawek pod względem cech podobnych i różniących
• układanie prostych ciągów rytmicznych (dwa elementy np kot, pies, kot, pies..)
• układanie klocków wg określonej zasady, np. koloru
• odwzorowywanie prostych symboli, znaków oraz szlaczków
• rysowanie, malowanie kredą, farbą linii pionowych, poziomych, ukośnych falowanych na wzorze

 

III. Ćwiczenia percepcji, pamięci słuchowej i koordynacji słuchowo – ruchowej:

• rozpoznawanie wytwarzanych dźwięków- głosu i źródła dźwięku, np. szelest gazety, kapanie wody z kranu
• ilustrowanie dźwięków poprzez różne formy działalności dziecka (np. naśladowanie wiatru, deszczu, burzy za pomocą  gniecenia gazety)
• rozpoznawanie osób po głosie („zgadnij, kto cię woła”)
• wysłuchiwanie i różnicowanie dźwięków ze względu na ich natężenie (głośno-cicho)
• wysłuchiwanie zmian w tempie słyszanych dźwięków (szybko- wolno)
• wysłuchiwanie i powtarzanie dźwięków tworzących układy rytmiczne, np. podczas klaskania, tupania
• rozpoznawanie i przeliczanie dźwięków dochodzących z otoczenia
• zabawy z instrumentami: bębenek, cymbałki itp.
• śpiewanie piosenek z jednoczesnym naśladowaniem gestów, powtarzanie rymowanek
• ćwiczenia słuchu fonematycznego: analizy i syntezy sylabowej, wysłuchiwanie głosek w nagłosie i wygłosie

 

1. Stymulacja rozwoju mowy:

• gimnastyka języka przed lustrem np. wysuwanie, wsuwanie języka
• ćwiczenia oddechowe typu: zdmuchiwanie świeczki, dmuchanie na papierek, piłeczkę
• zachęcanie do mówienia w sytuacjach codziennych
• wyszukiwanie na obrazkach elementów wskazanych przez dorosłego, powtarzanie nazw oraz prostych zdań np.  „chłopiec szuka piłki”
• wykorzystywanie gestów podczas nauki wierszy i piosenek
• nazywanie przedmiotów i sytuacji podczas codziennych czynności
• ćwiczenia dźwiękonaśladowcze, np. naśladowanie odgłosów zwierząt
• układanie historyjek obrazkowych, opowiadanie treści obrazków

 

1. Pobudzenie aktywności poznawczej dziecka: 

• pobudzenie rozwoju pamięci dowolnej poprzez utrwalanie informacji o sobie
• rozwijanie orientacji w schemacie własnego ciała i przestrzeni
• rozpoznawanie, nazywanie czynności wykonywanych przez dziecko i inne osoby
• wprowadzanie, utrwalanie nazw kolorów podstawowych i pochodnych
• wprowadzanie, utrwalanie nazw wybranych owoców, warzyw, zwierząt domowych, leśnych i egzotycznych
• utrwalanie nazw figur geometrycznych
• rozwijanie umiejętności przeliczania na konkretach w możliwie szerokim zakresie
• wprowadzanie nazw aktualnej pory roku i jej cech charakterystycznych
• łączenie na zasadzie przedmiot- czynność oraz przedmiot – czynność- zawód
• układanie obrazków wg czynności następujących po sobie (plan dnia, historyjki obrazkowe)
• stymulacja myślenia przyczynowo- skutkowego: „Co wydarzyło się potem?”

 

1. Budzenie wiary we własne możliwości i umiejętności:

• zabawy i ćwiczenia wynikające z zainteresowań dziecka („co lubię”, „co potrafię”)
• rozwijanie sposobu komunikacji werbalnej dziecka
• doskonalenie czynności samoobsługowych, zachęcanie do samodzielnego podejmowania decyzji w zabawie
• zachęcanie do samodzielnego odkładania rzeczy na miejsce, korzystania z toalety, jedzenia i ubierania się
• docenianie dziecka za najmniejsze nawet postępy, podkreślanie mocnych stron dziecka
• stosowanie wzmocnień pozytywnych (pochwał, naklejek, pieczątek, tablic motywacyjnych)

 

VII. Rozwijanie sfery społeczno – emocjonalnej:

• zabawy integracyjne w grupie
• nauka wygrywania i przegrywania podczas gier typu ściganki, memo itp.
• ustalanie i przestrzeganie zasad zgodnej i bezpiecznej zabawy
• zwracanie uwagi na potrzeby innych ludzi, kształtowanie empatii poprzez zabawy naśladowcze typu „lustro”
• zabawy tematyczne, np. w dom lub przedszkole
• wzbogacanie rysunku postaci („to jestem ja i tak wyglądam”)
• nazywanie różnic i podobieństw między sobą i innymi, np. wszyscy lubimy jeść lody
• rozwijanie umiejętności rozpoznawania wybranych emocji (zabawy naśladowcze, zabawy mimiczne)
• rozpoznawanie emocji na zdjęciach i symbolach ( np. z wyd. Harmonia)
• słuchanie bajek terapeutycznych, np. M. Molickiej.
• odgrywanie scenek sytuacyjnych

 

Opracowała: Ewelina Dąbrowska – pedagog specjalny, nauczyciel współorganizujący proces kształcenia 

 

Proponowana literatura:

• Teitelbaum, P. Teitelbaum, Czy moje dziecko ma autyzm? Jak rozpoznać najwcześniejsze oznaki autyzmu, Wydawnictwo Harmonia.
• Golding, J. Stacey, Moje dziecko ma autyzm. Opowieści matek, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
• Kuleczka-Raszewska, D. Markowska, Uczę się poprzez ruch – Program terapii dla dzieci autystycznych z niepełnosprawnością sprzężoną, Grupa Wydawnicza Harmonia.
• Paluch, E. Drewniak – Wołosz, L. Mikosza, AFA-Skala: jak badać mowę dziecka afatycznego?, Oficyna Wydawnicza Impuls.
• Szmalec, Metody terapeutyczne stosowane w pracy z dzieckiem z niepełnosprawnością, Wydawca Difin.
• Borkowska, Dziecko z niepełnosprawnością ruchową, Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
• Hopkins, Co oni mówią? Co oni myślą?, Wydawnictwo Harmonia.
• Hopkins, Mowa ciała, Wydawnictwo Harmonia.
• Hopkins, Co się przed chwilą mogło stać? , Wydawnictwo Harmonia.
• Molicka, Bajki terapeutyczne, Wydawnictwo Media Rodzina.
• Jędrzejewska – Wróbel, Kosmita, ING.
• Sher, Codzienne gry i zabawy dla dzieci z zaburzeniami przetwarzania sensorycznego. 100 zajęć wzmacniających dzieci z problemami sensorycznymi, Wydawnictwo Harmonia.
• Franczyk, K. Krajewska, Skarbiec nauczyciela – terapeuty (na bazie własnych doświadczeń z pracy terapeutycznej), wydawnictwo Impuls.
• Skiba, Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne w przedszkolu, Biblioteka Nauczyciela.
• Winczewska, P. Winczewski, Całkiem nowe zabawy paluszkowe – usprawnianie dłoni dzieci, Wydawnictwo Harmonia.
• Barańska, Paluszkami tak i siak – zabawy paluszkowe z wierszykami, Wydawnictwo Harmonia.
• Buszkowski, Wycinanki dla dzieci, Wydawnictwo NIKO.
• Barańska, M. Hinz, Kto posłucha, ten usłyszy. Ćwiczenia usprawniające percepcję słuchową dla najmłodszych uczniów, Wydawnictwo Harmonia.
• Kieżel, M. Kierył, Kurki, pieski i kaczuszki – rytmizujące zabawy dla małych dzieci, Wydawnictwo Harmonia.
• Franek, M. Riegel, Zabawy rozwijające mowę twojego dziecka, Wydawnictwo Harmonia.
• Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, Dziecięca matematyka , Wydawnictwo WSiP.
• Korendo, A. Fabisiak-Majcher, E. Ławczys, Analiza i synteza wzrokowa, Wydawnictwo WiR.
• Frostig, D. Horne, Wzory i obrazki – poziom podstawowy. Percepcja wzrokowa, Pracownia Testów Psychologicznych.

Dziecko słabowidzące w edukacji przedszkolnej

Dzieci słabowidzące, to grupa pośrednia między tymi, którzy widzą dobrze, a niewidomymi. Charakteryzuje je poważnie obniżona ostrość wzroku lub ograniczenie pola widzenia, zaburzenia akomodacji, światłowstręt, oczopląs, czasami zaburzenie w rozpoznawaniu barw. Oznacza to, że zmysł wzroku utrzymuje u nich dominującą rolę w orientowaniu się w przestrzeni i procesach poznawczych, jednak rola ta jest znacznie słabsza i mniej skuteczna niż u zdrowych rówieśników.

• Wiele dzieci niedowidzących, szczególnie młodszych cechuje nadmierna pobudliwość psychoruchowa.
• Często przejawiają zmienność nastroju, łatwo zapalają się do pracy, po czym równie szybko z niej rezygnują.
• Są nieśmiałe i przy najdrobniejszym niepowodzeniu tracą wiarę we własne siły lub też nadmiernie przeceniają swoje umiejętności i możliwości.
• Dziecko niedowidzące charakteryzuje zwykle powolny proces myślenia, czasem trudności w koncentracji uwagi, zwolnione tempo pracy.
• W pracy z dzieckiem słabo widzącym należy przyjąć zasadę , że praca wzrokowa nie powinna przekraczać 30 minut, w przerwach należy przeprowadzić ćwiczenia pamięciowo – słuchowe.
• Wśród dzieci niedowidzących, często zaburzona zostaje sprawność kinetyczna. Występują wtedy trudności w zespoleniu pojedynczych ruchów w jedną harmonijną całość.
• Zaburzenia spostrzegania utrudniają określenie relacji pomiędzy przedmiotami np: wyżej – niżej, na prawo – na lewo. • Zaburzona koordynacja wzrokowo – ruchowa utrudnia precyzję .
• Często występujące zaburzenie orientacji przestrzennej, a w szczególności zaburzenie kierunkowe dotyczące osi pionowej i poziomej uniemożliwiają orientacje w stronach prawa-lewa, góra-dół.
• Rysunek dziecka niedowidzącego jest schematyczny, zawiera niewielką liczbę elementów, może brakować pomiędzy nimi współzależności.

Dostosowywanie otoczenia i wymagań edukacyjnych

dla dziecka słabowidzącego w przedszkolu:

Trudności i ograniczenia dzieci niewidomych lub słabo widzących można w znacznym stopniu złagodzić lub usunąć przez:

• zaopatrzenie ich w odpowiednie pomoce optyczne i nieoptyczne poprawiające zdolność ich widzenia
• wyposażenie sali w nowoczesny sprzęt elektroniczny ułatwiający pracę dziecku słabowidzącemu (np. wypukłe rysunki, program powiększający obraz wyświetlony na ekranie, który jest wzbogacony o moduł udźwiękawiający, syntezator mowy)
• zastosowanie właściwego oświetlenia ogólnego (niektóre dzieci słabo widzące mogą potrzebować dodatkowego oświetlenia na stanowisku pracy, np. lampa z regulowanym ramieniem, z regulowanym natężeniem światła i kloszem zapobiegającym oślepieniu), zainstalowanie w oknach żaluzji, rolet czy zasłon
• zapewnienie kontrastów barwnych na stanowisku pracy dziecka dla umożliwienia lepszej orientacji (np. kolor blatu stolika powinien kontrastować z kolorami elementów występujących przy wykonywaniu różnych prac – można też nakleić taśmę w kolorze kontrastowym lub przybić listwę na brzegach stolika), tablica powinna być kontrastowa w stosunku do elementu piszącego (np. czarna, matowa, a kreda biała), drzwi w kolorze kontrastowym w stosunku do ścian, a klamka w stosunku do drzwi, kontrastujące z tłem wyłączniki prądu, kolorowe elementy w łazience
• wprowadzenie oznaczeń na ciągach komunikacyjnych –dzieciom słabo widzącym pomaga, gdy pierwszy i ostatni stopień schodów oznaczony jest kontrastowym kolorem (np. można przykleić żółty pasek), ważne jest również, by poręcze przy schodach były wygodne, a ich kolor kontrastował ze ścianami, na podłogach pomocne mogą się okazać tzw. szlaki komunikacyjne utworzone przy zastosowaniu innego rodzaju faktury czy innego koloru, na dużych przeszklonych powierzchniach (np. drzwiach) na wysokości oczu nakleić lub namalować wyraźny element graficzny, stosować powiększone oznaczenia klasy i inne oznaczenia (najlepiej umieszczone na poziomie wzroku)
• zachowanie stałego porządku w otoczeniu dziecka (np. krzesła powinny być dosunięte do stolików, szuflady i drzwiczki szafek zamknięte), drzwi wejściowe albo zawsze zamknięte albo całkowicie otwarte

 

Dziecko słabosłyszące w edukacji przedszkolnej

Dziecko słabosłyszące (niedosłyszące) to osoba, u której wada słuchu ogranicza odbiór mowy drogą słuchową. Odbiór informacji słownej jest pełniejszy przy stosowaniu aparatu słuchowego. Słabosłyszący w odróżnieniu od niesłyszących mogą opanować mowę ustną drogą naturalną, poprzez słuch. Wada ta nie jest tak wielka, aby uniemożliwiała korzystanie ze słuchu w nauce i zabawie, ogranicza jednak i zniekształca odbieraną mowę ustną. Osoby słabosłyszące w zależności od stopnia uszkodzenia mają pewne trudności w kontaktach słownych.

Dostosowywanie wymagań wobec dziecka słabosłyszącego w edukacji przedszkolnej

 

• Wybranie sali po „cichej” stronie budynku tak, by hałas dochodzący z zewnątrz nie utrudniał rozumienia.
• Przygotowanie sali i innych pomieszczeń tak, by nie było w nich pogłosu (echa), który znacznie utrudnia słuchanie w aparatach. W warunkach przedszkola zaleca się wyposażenie sali w zasłony, firanki, gazetki ścienne, kwiaty itp.
• Wyposażenie sali w zabawki tematyczne, obrazki, tablice umożliwiające szybkie wprowadzenie do tematu rozmowy poprzez pokazanie czy narysowanie przedmiotu.
• Ustawienie miejsc do siedzenia tak, by dziecko z wadą słuchu mogło siedzieć tyłem do okna, widząc jednocześnie nauczyciela i całą grupę.
• Wydłużenie czasu pracy koniecznego do wykonania poszczególnych zadań, szczególnie o charakterze słuchowym.
• Upewnienie się, że stawiane dziecku wymagania są adekwatne do jego możliwości percepcyjnych.
• Kreowanie sytuacji, w których dziecko będzie miało okazję do wymiany komunikatów z rówieśnikami – praca w grupach monitorowana przez nauczyciela.
• Wydawanie poleceń i instrukcji w postaci krótkich, jasnych komunikatów.
• Warto wyjaśnić pozostałym dzieciom, czym są aparaty i jak one funkcjonują. Pomocne może okazać się przeczytanie np. książeczek z serii ,,Oliwier…” wydanych przez firmę Phonac lub pokazanie aparatu słuchowego (za zgodą dziecka i rodziców).
• Stale zachęcać inne dzieci, by podczas zabaw tematycznych lub zajęć stolikowych starały się zachować ciszę w sali. Można przeprowadzić z dziećmi ćwiczenie pokazujące, jak trudno jest słuchać w hałasie.
• Posadzenie dziecka z wadą słuchu naprzeciwko nauczyciela tak, by mogło jednocześnie słuchać i obserwować twarz osób mówiących (zarówno nauczyciela, jak i kolegów).
• Wprowadzenie reguły ,,słuchaj” (można wprowadzić gest wskazujący ucho) jeśli przekazywana jest ważna informacja. Ważne, by dzieci na pytania odpowiadały pojedynczo i miały czas na zastanowienie. Dziecko z wadą słuchu często słyszy tylko hałas kolegów wykrzykujących odpowiedzi i nie rozumie ich treści.
• Nauczyciel powinien zapoznać się z funkcjonowaniem aparatu słuchowego, implantu oraz systemu wspomagającego słyszenie FM, jeśli dziecko go posiada.
• Nauczyć się wymieniać baterie, regulować głośność i inne funkcje urządzeń.
• Stać przodem do dzieci, co pozwala na odczytywanie mowy ciała i czytanie z ust.
• Zwrócić uwagę, by nie zasłaniać twarzy np. rękoma lub książką.

Dziecko niepełnosprawne w edukacji przedszkolnej

Dziecko u którego zachodzą zmiany w aparacie ruchowym. Zazwyczaj ma trudności z poruszaniem się lub poruszanie się jest utrudnione ze względu na dziecięce porażenie mózgowe, zaburzenia koordynacji ruchowej, chorobę Heinego – Medina, paraplegię, wrodzoną skoliozę, dystrofię mięśni lub stopy końsko-szpotawe. Dziecko niepełnosprawne ruchowo może posiadać następujące trudności:

• Zaburzenia koordynacji wzrokowo – ruchowej.
• Zaburzania orientacji w schemacie własnego ciała.
• Nieprawidłową postawę ciała.
• Nieprawidłową pozycję siedzącą przy stoliku.
• Trudności z wykonywaniem sekwencji ruchów.
• Trudności z przekraczaniem linii środkowej ciała.
• Ograniczenia w pamięci ruchowej. 

 

• Dostosowywanie wymagań wobec dziecka z niepełnosprawnością ruchową                                                 w edukacji przedszkolnej 
  • Podjazdy i windy, które umożliwią dziecku przemieszczanie się po piętrach.
  • Odpowiednie poręcze przy ubikacji.
  • Stolik z odpowiednią wysokość i budowę.
  • Utrzymywanie stałego kontaktu z rehabilitantem i fizjoterapeutą.
  • Należy zachęcać, chwalić, tłumaczyć i demonstrować, natomiast absolutnie nie wolno wyręczać. Jest to najczęściej popełniany przez rodziców i opiekunów błąd. Nawet niesprawne dziecko jest w stanie wykonywać mnóstwo czynności dnia codziennego.
  • Zapewnienie dostępu do szerokiej sieci wsparcia społecznego w przedszkolu, środowisku domowym i rówieśniczym.
  • Obniżenie wymagań na zajęciach ruchowych.

  Dziecko z autyzmem/Zespołem Aspergera w edukacji przedszkolnej
  

   

  Dzieci ze spektrum zaburzeń autystycznych, w tym z autyzmem, są bardzo różnorodną grupą zarówno pod względem funkcjonowania społecznego, komunikacyjnego, jak i intelektualnego. Autyzm może mieć zatem różne postacie. Niektóre dzieci autystyczne nie opanowują mowy i prezentują różne stopnie niepełnosprawności intelektualnej oraz duże deficyty w rozwoju społecznym. Inne mogą być całkiem komunikatywne, czasami wręcz gadatliwe, mogą wykazywać objawy przywiązania do osób znaczących (rodziców), przy jednoczesnych trudnościach w nawiązywaniu prawidłowych relacji z rówieśnikami oraz licznych stereotypach i schematyzmach w zachowaniu.

   

  Dostosowywanie wymagań wobec dziecka z autyzmem/

  Zespołem Aspergera w edukacji przedszkolnej

  • Zapewnienie im bezpieczeństwa w najbliższym otoczeniu, zarówno podczas zajęć indywidualnych, jak i zajęć w grupie.
  • Przystosowanie pomieszczeń, w których dziecko przebywa, do jego możliwości i potrzeb sensorycznych (oświetlenie, ograniczenie liczby bodźców).
  • Świadoma praca terapeuty w stopniowym odwrażliwiania dziecka i wprowadzaniu nowych bodźców, praca nad oswajaniem się dziecka z bodźcami.
  • Stopniowe uczenie się przez dzieci kontaktu: umożliwienie im najpierw kontaktu terapeutycznego jeden na jeden z terapeutą, następnie trening uczenia się kontaktu w małej grupie, stopniowe wprowadzenie do całej grupy.
  • Stosowanie w grupie zabaw integracyjnych.
  • Ustalenie stałego harmonogramu dnia i informowanie o nagłych zmianach.
  • Formułowanie jasnych i krótkich poleceń.
  • powtarzanie poleceń kilkukrotnie.
  • Korzystanie z materiałów obrazkowych na zajęciach, które pomocą zrozumieć dany temat.
  • Zachęcanie do aktywnego udziału na zajęciach, zgłaszania się.
  • Włączanie dziecka do udziału w grupowych uroczystościach.
  • Przydzielenie dziecku konkretnej roli podczas pracy zespołowej.
  • Częste stosowanie wzmocnień pozytywnych w formie naklejek, pieczątek, tablicy motywacyjnej.
  • Przedstawianie zalet dziecka na forum grupy przedszkolnej.

   

  Dziecko z niepełnosprawnością intelektualną

  w edukacji przedszkolnej

  Dziecko niepełnosprawne intelektualnie charakteryzuje się istotnie niższym niż przeciętne funkcjonowaniem intelektualnym z jednocześnie współwystępującym ograniczeniem w zakresie dwóch lub więcej spośród następujących umiejętności przystosowawczych: porozumiewania się, samoobsługi, trybu życia domowego, uspołecznienia, korzystania z dóbr społeczno-kulturalnych, samodzielności, troski o zdrowie i bezpieczeństwo, umiejętności szkolnych, organizowania czasu wolnego i pracy. Obniżony intelekt ujawnia się przed 18. rokiem życia.

  Dostosowywanie wymagań wobec dziecka

  z niepełnosprawnością intelektualną w edukacji przedszkolnej

  • Omawianie niewielkich partii materiału i o mniejszym stopniu trudności.
  • Pozostawienie większej ilości czasu na utrwalenie informacji.
  • Częste przypominanie informacji, których dziecko się nauczyło.
  • Dzielenie materiału na mniejsze partie.
  • Podawanie poleceń w prostszej formie.
  • Częste odwoływanie się do konkretu, przykładu.
  • Wolniejsze tempo pracy.
  • Odrębne instruowanie dziecka.